Hoe herkenbaar dat rauwe, het gevoel van eenzaamheid na verlies. Ieder woord zorgvuldig gekozen. Maar aan de andere kant ook de blijvende herinnering aan jullie dierbare Max. Door het lezen van het boek geeft het ook de lezer het gevoel niet alleen te zijn.”
Kobo.com
Hoi Marjolein, ben vanmiddag in je boek begonnen.Ik ben zo blij met jouw boek, zo fijn om herkenning te vinden. Maar ook zo verschrikkelijk. Wat een ongelofelijke shitzooi is dit.”
Ik maak een diepe buiging voor Marjolein Hartman, dat ze dit in haar peilloze verdriet zo onder woorden heeft weten te brengen. Haarfijn. Vlijmscherp. Het is echt rauw, precies zoals Hartmans verdriet (en de titel). Ze heeft ongelooflijk intiem en gedetailleerd beschreven hoe het eerste jaar na het verlies van haar 22-jarige zoon Max voelde. Ik denk dat andere mensen in haar situatie zich erin zullen herkennen. Maar het is voor iedereen goed om te lezen, omdat het raakt aan dingen die niet vaak hardop worden gezegd. Omdat rouwenden behoefte heb aan iets heel anders dan de loze woorden ‘ik ben er voor je’.”
Goodreads.com
Wat een prachtig boek! Hartman beschrijft letterlijk vanaf dag één wat haar overkomt als ze hoort dat haar zoon is omgekomen tijdens het surfen in zee. Dat maakt het boek uniek, de inkijk die het biedt is heel persoonlijk en direct. Daardoor erg aangrijpend, hartverscheurend ook. Je hebt het idee dat je erbij bent, Hartman maakt je deelgenoot van haar proces, sleept je er bij je haren bij om te zien waar we het liefst van wegkijken. En dat is ook precies wat ze beoogd, blijkt aan het eind, waarin ze je oproept om vooral te blijven omzien naar elkaar, zelfs als er iets gebeurd wat niet te bevatten is. En zo gaat dit boek niet alleen over pijn en verdriet, maar ook over liefde en medemenselijkheid. Knap geschreven, rauw, intiem. Echt een aanrader!”
Bruna.nl
Wat een blijvende impact heeft dit prachtige boek. Al enige tijd geleden in één ruk met de tranen stromend over de wangen uitgelezen. De heftigheid van jouw verlies met een ongekende directheid opgeschreven, dat het je recht in het hart raakt. En wat heb je Max als mooie persoon ‘zichtbaar’ gemaakt voor de lezer. Tijdens het lezen wilde ik je alleen maar een hele lange en stevige knuffel geven. Dappere vrouw, dank voor het delen van jouw verhaal en je, soms wankele, weg naar draagbaarheid. Stap voor stap in jouw eigen tempo.